Selecteer een pagina

Soms kom je ‘vijanden’ tegen in je leven. Zij ageren op jou of ze lijken ongeïnteresseerd terwijl ze je zouden moeten helpen -vind jij. Hoe ga je daarmee om?

Ik ben langzaam aan het leren om te stoppen met vechten, met re-ageren, en het meer diplomatisch aan te pakken. En ik merk dat vijanden dan eigenlijk geen vijanden meer zijn, maar medemensen die net als ik gedachten en gevoelens hebben.

Ik probeer mij in te leven in mijn vijanden. Ja, er is mij soms enorm onrecht aangedaan maar ik besef dat als ik de rest van mijn leven hier boos over blijf, ik hier alleen mijzelf mee heb!

Als je uit het patroon van re-ageren stapt dan komt er ruimte voor wat nieuws. Dan komt er ruimte voor een (mogelijke) oplossing, dan komt er ruimte voor vrede. Ofwel zowel jouw vijand als jij groeien hierdoor ofwel je laat deze vijand in vrede los en daar groei je zelf door. Je wenst die vijand dan natuurlijk het beste toe.

Momenteel zijn twee zussen van mij boos op mij alleen omdat ik mijn grenzen aangeef om zo goed voor mijzelf te (kunnen) zorgen. Dit lijken zij niet te zien/accepteren en ze gaan tegen mij ageren. Ik laat ze razen, ik laat het los. Ik heb net aan beide zussen een brief geschreven en deze op de post gedaan. Ik heb geprobeerd om in deze brief diplomatisch over te komen, met empathie, compassie, mededogen en respect.

Wat zij daarmee doen is aan hun.

Een hulpverlener was een ‘vijand’ van mij want ik had het idee dat hij ongeïnteresseerd was in wie ik werkelijk ben, en ik heb een brief geschreven en deze aan hem voorgelegd. Hij zei dat hij de brief begreep en hij zei dat hij empathie, compassie en mededogen voor zijn cliënten voelde en zijn best deed om gelijkwaardig en met respect met ze om te gaan. Ik zag toen de mens in hem en dit was voor allebei ontwapenend.

Met een fijn gevoel verliet ik het kantoor.

Ik hoop dat de brieven naar mijn zusjes ook ontwapenend werken en zo niet dan is het ook goed. Jammer, maar ook goed. Je hoeft niet met iedereen beste vrienden te zijn. Ook niet met je familie. Ik bid voor ze, wens ze het beste toe en laat ze dan los.

Wie weet dat het contact ooit weer hersteld wordt. Dat er iets gebeurt waardoor het weer goed komt. Het leven is vol van onverwachte wendingen en toevalligheden.

Ik heb het idee dat ik in de afgelopen tien jaar gegroeid ben. Dat ik het nu meer diplomatisch aanpak in plaats van te re-ageren -iets wat ik vroeger veel meer deed.

Als je re-ageert op iets dan maak je het alleen maar groter en erger. Dan gaan er dingen kapot die met (grote) moeite gerepareerd moeten worden, als dat überhaupt nog mogelijk is. Als je je innerlijke vrede bewaart dan hoeft er veel minder, of zelfs niks, kapot te gaan. Dan buigt het zich om naar verbinding en groei!

Je kan je ‘vijanden’ eigenlijk als je leermeesters beschouwen, die jou leren om in vrede te zijn, om diplomatisch te zijn, om met andere mensen -ook deze mensen- om te gaan met empathie, compassie, mededogen, gelijkwaardigheid en respect!

Dus bedankt zusjes dat jullie zo tegen mij doen want jullie leren mij veel.

En bedankt hulpverlener dat je mij hebt laten zien wij zowel jij als ik werkelijk zijn.