Ik kan dit, verstandelijk, best begrijpen. Want de ‘medicatie’ lijkt geweldig te werken/haar doel te dienen. Maar 1. is een psychose (het hebben van ‘bijzondere ervaringen’) eigenlijk wel ‘ziek’ en 2. wordt iemand wel echt ‘geholpen’ met deze ‘medicatie’? De psychiatrie heeft nog heel wat te leren over mensen m.i. Hoe ik dit alles (deze periode) ervaren heb was alsof ik in de (middeleeuwse) inquisitie beland was. Ik had al ‘bijzondere ervaringen’ sinds 2005 en ik had dit van mijzelf geaccepteerd, vond het zelfs interessant en mooi dat ik deze dingen ervoer. Ik hield van mezelf zoals ik was. En dan kom je in zo’n ‘ziekenhuis’ en mag het er ineens niet meer zijn -van anderen, niet van mezelf. Ik had toen veel meer aan een luisterend oor, aan mensen die interesse in mij toonden als mens. Maar toch snap ik hun gedachtegoed/kan me bij ze inleven. Alleen voer ik zelf er zelf niet bepaald wel bij. Maar misschien moest ik dit wel meemaken zodat ik de psychiatrie op een later moment kan leren hoe het ook kan. Wat ik meemaak, maak ik niet zomaar mee. Het leven is niet random, maar ze heeft betekenis. Soms is de betekenis van bepaalde zaken echter nog niet meteen duidelijk ‘waarom heb ik dit in Godsnaam meegemaakt’. Deze vraag houdt mij tot op de dag van vandaag regelmatig bezig.
Grappig was, dat ik in de ‘tussenperiode’ 2008, allemaal ervaringen van anderen had gelezen met en in de psychiatrie. Toen ik (uiteindelijk) in 2009 de ‘dwangbehandeling’ onderging (niet lijdzaam, maar in verzet), maakte ik al die dingen zelf mee die ik eerder had gelezen. Ik heb dat vaak, dat ik, voordat er iets (heftigs) gebeurt, er toevallig van tevoren al over gelezen heb of erover gedroomd heb of ‘visioenen’ ervan gehad heb. Ik was dus eigenlijk al wat ‘voorbereid’ voor wat komen ging. Ik nam mijn Soteria boek mee naar ‘M Zorggroep’, wilde het de psychiater laten lezen maar die toonde geen interesse. En ook niet in mij als persoon. Nee, ‘de psychose moest bestreden worden’ en daardoor krijgen die mensen ‘tunnelvisie’ (= ze zien alleen nog maar dat). En toch kan ik ze vergeven/er mild naar kijken. Want ze weten niet beter. Ze zijn zo opgeleid en zo geconditioneerd. Dat ‘bijzondere ervaringen’ ‘ziek’ zijn, er niet mogen zijn. En ook dat emoties (met name de emoties ‘frustratie’ en ‘boosheid’) ‘ziek’ zijn en, dus, ‘bestreden’ moeten worden. En daar is dan weer een ‘pilletje’ (of spuit) voor. Zij leken mij echt als ‘ernstig ziek’ te zien ook al klopt dat in mijn eigen ervaring totaal niet. Ik had wat veel bijzondere ervaringen (getriggerd door stoppen met een medicijn) maar dat wat zij kennelijk als ‘ziek’ zagen waren vooral mijn boosheid en frustratie = emoties. En dat kwam omdat zij niet met mij wilden praten, niet naar mij wilden luisteren over dat 30mg Cisordinol per dag veel teveel voor mij is. Als je weet dat je binnen enkele weken op de guillotine zal belanden (zo ervoer ik het, als ik die 30mg zou gaan nemen) dan ga je je ook anders gedragen dan wanneer dit niet zo is. Dus ik reageerde extreem op een extreme situatie en dat liep vervolgens uit de hand. Het escaleerde volledig. Ik had bijzondere ervaringen (door stoppen met dat medicijn), voelde mij erg gefrustreerd en had het idee dat ik mij in een vijandige setting/situatie bevond. Ik hoorde niet op die plek thuis(??) en toch zat ik daar en ik kon niet weg want de deur zat op slot. Dan voel je je wel genaaid. Maar misschien moest ik toen wel op die plek zijn, zodat ik deze mensen beter kan begrijpen/mededogen. Misschien was ik daar wel in de rol van getuige (van God). En dat ik het (allemaal) overleefd heb, betekent dat ik mijn verhaal nu aan de wereld kan vertellen. Maar leuk was anders. Het was een strijd ten top, tussen het personeel (enkele uitzonderingen nagelaten) en mij. Isoleercel in en weer uit en er vervolgens weer in. Ik vond het vreemd dat (toen) niemand mij ‘gewoon’ vragen stelde of mij wilde begrijpen. Daar leek totaal geen ruimte voor te zijn, zelfs nog geen 10 seconden op een dag. Ik ervoer het alsof ik in hun ogen geen (volwaardig) mens meer was, alleen maar omdat ik volgens hun een ‘psychose’ had. Dan rijst mij de vraag: wat is eigenlijk een ‘psychose’? De laatste tijd/weken begin ik te beseffen dat het helemaal niet bestaat! Het is een door de mens verzonnen woord en dit woord heeft voor mij geen betekenis meer. Ik lach erom. Ik heb nooit een ‘psychose’ gehad, alleen soms wel wat veel bijzondere ervaringen. Maar dat kan ik inmiddels prima reguleren. Niet middels ‘medicatie’ maar middels (dag en week) planningen en veel, heel veel, aarden = met praktische dingen bezig. Een hele dag mediteren is niet goed voor mij want dan ‘zweef ik weg’ wat een onprettig gevoel geeft. Mensen in een ‘psychose’ dienen in te zetten op dagelijkse en praktische bezigheden (zoveel mogelijk), discipline en structuur. En zichzelf lichamelijk goed verzorgen. Een lekkere warme douche kan al helpen. Dat soort dingen. Medicatie heeft erge bijwerkingen en het lost ‘het probleem’ totaal niet op. Ik kan zelfs stellen dat ‘medicatie’ het probleem een stuk verergert! Daardoor lijd je en blijf je levenslang ‘patiënt’. En het geeft ook ‘secundaire negatieve symptomen’ zoals apathie en vermoeidheid. Terwijl het zo anders kan!
Misschien heb ik dit daarom allemaal meegemaakt, omdat ik nu een insider, een ervaringsdeskundige ben, iemand met een echt verhaal. Want door (tot het extreme) te ervaren hoe het niet moet, kan je ook beter voelen/ontdekken hoe het (dan) wel moet. Het hele systeem moet op de schop. Mensen die via Soteria geholpen worden (middels aarden etc. en zonder ‘medicatie’) krijgen maximaal twee psychosen en daarna zijn ze voor de rest van hun leven genezen. Ze hebben hun ‘psychose’ kunnen integreren in hun persoonlijkheid. Ze werken daarna gewoon weer etc. functioneren volledig normaal. Dat lijkt mij toch heel duidelijk en ook erg belangrijk dat meer mensen dit weten -en uitproberen, psychiaters probeer dit alsjeblieft eens uit!!
Ik ben vernederd tot op het bot, als een untermensch behandeld (‘psychotisch persoon’) en bijna overleden door de ‘behandeling’ maar daardoor ben ik nu een heel stuk sterker dan voor die periode. Ik zie nu de waanzin in van dit systeem/gedachtegoed. Wat ik meegemaakt heb in 2007-2011 staat gelijk aan concentratiekamp ervaringen. Ik was daar een Jodin, die als persoon (persoonlijkheid) vernietigd moest worden omdat ik mij daar ‘onwenselijk’ gedroeg -wat een normale(?) reactie was op hun gedrag? Zo heeft dit echt voor mij gevoeld.
Ik ben dus letterlijk als persoon aangevallen omdat men mij ‘psychotisch’ vond = ik had bijzondere ervaringen. En ik was boos (gefrustreerd). Ik was daardoor niks meer waard als mens (in hun ogen) zelfs de Grondwet leek niet meer voor mij te gelden. Gelijkwaardige behandeling/bejegening (artikel 1), recht op vrijheid (artikel 15), en recht op onaantastbaarheid van het lichaam (artikel 11), onder andere. En daardoor heb ik nu een verhaal te vertellen, ben ik in zekere zin (ook) een ‘autoriteit’ op psychiatrie gebied. Want ik ben ervaringsdeskundige. Ik ben helemaal kapot gemaakt (mijn persoonlijkheid) ik wilde alleen nog maar dood, maar ik heb mezelf de jaren daarna weer helemaal opgebouwd. Ik ben als persoon sterker dan voor 2007. Sinds 2011 ben ik volwassen.
In sommige culturen doen ze aan initiatie rites waarna iemand bijv. ‘volwassen’ wordt genoemd. Misschien was die hele @#$ periode wel een initiatie rite van het Leven en heb ik het ook daarom overleefd. Misschien hoef ik dit ook nooit weer mee te maken. Zoals ik in 2009 tegen EV had gezegd (waarna hij daarmee ging experimenteren op anderen en mij) zweer ik op ‘het zelfgenezend vermogen’ en dat geldt ook zeker psychisch. Dus ‘moest’ ik eerst helemaal kapot gemaakt worden want nu weet ik dat een zelfgenezend vermogen heb. Want ik ben mezelf namelijk aan het genezen.
Recente reacties