Ik ben een medicijn helemaal aan het afbouwen en met een ander medicijn ben ik gestopt. Ik ben in januari begonnen met afbouwen. Ik merkte dat bij elke stap ik enkele weken wat ‘instabiel’ was. Omdat ik in mijn eigen (natuurlijke) kracht geloof en omdat ik het werkelijk wilde, ben ik door deze twee periodes heen gekomen. Na zo’n drie a vier weken na verlaging begon ik mij weer ‘normaal’ te voelen. Ik wachtte dan een paar weken alvorens ik de volgende stap zou nemen.
Ik ben nu op de helft van het afbouwen. Binnen enkele weken ga ik verder verlagen met het medicijn dat ik helemaal wil afbouwen. Wanneer ik daar doorheen ben en weer ‘goede’ weken ervaar, ga ik ermee stoppen.
Tijdens de ‘instabiele’ periodes lette ik heel goed op mijn eten, slapen en hygiëne. Ik leek behoorlijk teruggeworpen op mijzelf in deze periodes. Ik was mild voor mezelf en luisterde naar mijn gevoel. Ik zorgde voor genoeg (vrije) ruimte in mijn agenda. Ik onderhield contact met een paar vertrouwelingen in mijn omgeving. Ik bleef werken, hetzij wat minder.
Ik kreeg tijdens het afbouwen ‘psychotische’ belevingen -zoals de psychiatrie dat noemt. In tegenstelling tot de psychiatrie stond ik mild tegenover deze belevingen en ik liet ze zijn en daardoor ging het op de langere termijn vanzelf over. Omdat ik het liet zijn zoals het was kon ik ook gewoon doorwerken etc.
Ik zorgde voor een balans tussen een te drukke en een te rustige agenda. Het minimale deed ik en zo nu en dan had ik een extra afspraak. Ik maakte elke dag een planning voor de volgende dag. Dit gaf mij een gevoel van houvast.
Ik luisterde veel muziek die mij aansprak, ik nam contact op met een van mijn vertrouwelingen wanneer ik daar behoefte aan voelde, en ik keek mooie films en las interessante boeken.
En ik voelde mij er niet alleen in staan. In gedachten voelde ik mij verbonden met de (tien)duizenden andere mensen op aarde die ook aan het afbouwen waren. Waar je ook mee te maken hebt.. waar je ook doorheen gaat.. er zijn altijd wel andere mensen die hetzelfde doormaken. Dit was een erg krachtig gevoel en het hield mij op de moeilijkste momenten op de been. Het hield me helder. Het hield me gefocust.
Hallo Diana
Een mooi geschreven artikel. De woorden mild en verbonden spreken me aan.
Ik gebruik medicatie i.v.m de ‘diagnose’ manisch-depressie, mij voorgeschreven door ‘een’ psychiater. Is ook maar een mening.
Ik wil graag afbouwen/stoppen i.v.m nare bijwerkingen. De psychiatrie ontraadt me dit. Ik zou kunnen doorschieten. Is dat erg? Nee, dat heet leven.
Groetjes Jacob
Ik weet wel wegen te bewandelen Jacob. Ik ben zelf al bijna 11 jaar medicijnvrij nadat een zelfde diagnose bij mij gesteld werd. Mocht je interesse hebben hoe ik dat gedaan heb, dan hoor ik het graag. Ik kreeg Zyprexa (olanzapine) voorgeschreven sinds begin 2003.
Hallo Diana, weer met Rudie. Ik zag dat deze brief van jou ongeveer is gedateerd een jaar of acht geleden zoiets moet het zijn. Ik ben nu acht jaren van die troep af en voel me zowel geestelijk als lichamelijk als evenwichtig meer compleet als mens. Frappant genoeg haal jij je verbondenheid aan met andere personen die ook aan het afbouwen waren. Toen keek ik naar de datum dan jouw brief, ik had al zo’n vermoeden, en ja hoor daar waren wij dan verbonden als het goed mag zijn. Het begin is het moeilijkste en je kunt beter “afkicken” van een pilletje (zoals in mijn geval) dan van een depot. Dit komt omdat minderen en uiteindelijk stoppen wat de bedoeling ook is, heel geleidelijk moet gebeuren. Ik bijvoorbeeld slikte destijds 10 mg aripiprazol per dag. Nou, ik lieg niet; ik heb er meer dan een jaar over gedaan, alles overigens met goedkeuring en onder toeziend oog van mijn destijdse dokter in Paterswolde. Elke maand een heel klein brokje van het pilletje af. Dit omdat na zoveel jaren van medicijngebruik je hele biologische en lichamelijke gestel eigenlijk zo gewend is aan dit gif dat het als het ware een seintje doorgeeft naar de hersens van “ik kan hier niet zonder”. Naar dit kan dus wel en ik ben dan ook het levende bewijs daarvan. Af en toe zoals jij al aangaf in één van jouw posts krijg je ontwenningsverschijnselen die doen denken aan psychotische belevingen. De kunst is om daar geen schrik van te krijgen en flink op tanden en kiezen bijten dit verdwijnt dan vanzelf meestal al dezelfde dag. Na verloop van tijd helemaal na jaren zonder heb je helemaal nergens geen last meer van (in mijn geval). Hartelijke groeten en ik hoop jou nog eens te mogen ontmoeten.
Rudie