Waarom zijn we hier op aarde? Wat is ons doel? Wat houdt ons gaande? En in hoeverre hebben we zelfbeschikkingsrecht?
Wat is het doel van de huidige psychiatrie? Ik heb twee lange opnames gehad vanwege ‘psychose’. Toen ik het ‘zieken’huis binnen kwam ervoer ik eenheid en verbinding. Twee weken later voelde ik mij geestelijk (spiritueel) dood. Ik was ‘klaar’ om het ‘zieken’huis te verlaten, maar ik wilde alleen nog maar dood -weg van hier. Ik kreeg zoveel antipsychotica dat de verbinding met zowel mijzelf als anderen verbroken was. Dus ik bleef langer in het ‘zieken’huis, waar geen liefde was en daardoor werd ik ‘gek’. Ik kon mij nergens meer op concentreren. Ik ging alleen nog maar door de gangen dolen. Ik werd letterlijk gekweld, gemarteld.
Toen ik na maanden opname toch ‘eindelijk’ thuis was, ging de kwelling door. Ik ondernam meer zelfmoordpogingen, die allemaal mislukten. Toen ik nog weer maanden later de dosering van de medicijnen -tegen ‘dokters’advies- verlaagde, leek het leven in mij weer terug te keren. En daardoor ervoer ik weer een doel en was mijn leven weer aangenamer. Ik kon mij weer concentreren! Ik had een doel omdat ik weer contact had met mijn gevoel. Ik praatte meer, ik schreef weer, ik ging weer met andere mensen om en/maar vooral kon ik genieten van het omgaan met andere mensen. Ik kon weer genieten. Ik kon weer leven.
Wat in dat ‘zieken’huis gebeurd was, was precies het tegenovergestelde van wat ik eigenlijk nodig had. Ik had contact, verbinding en (naasten)liefde nodig en zo weinig mogelijk, of geen, onderdrukkende medicijnen!
Antipsychotica is net als een chemische lobotomie -ik spreek uit ervaring. Ik zie het ook bij andere mensen die een hoge(re) dosering gebruiken, al dan niet gedwongen. En ik ga nog liever dood dan zo’n ‘bestaan’ slijten.. alleen maar op bed liggen en dolen. Mensen zeiden dat er geen uitdrukking in mijn gezicht meer was. Ik liep als een houten pop. Ik was helemaal niet meer wie ik werkelijk was -het was allemaal onderdrukt, gesmoord. Alsof je vastgebonden op een bed ligt en een kussen tegen je hoofd gedrukt krijgt en nauwelijks genoeg adem kan halen om toch op de een of andere reden door te ‘leven’.
Antipsychotica is als chemisch vastbinden. Je bent helemaal jezelf niet meer. Je voelt niks meer. Geen wonder dat je je dan ook nergens meer op kan concentreren.. als het gevoel weg is. Niks is meer leuk, je wordt nergens meer enthousiast van. Omdat je niks meer kan voelen. Eigenlijk ben je dan als een dode pop maar dan nog met bewustzijn -en daar komt de kwelling vandaan.
We zijn hier op aarde om ons met elkaar te verbinden. Ons doel is dat te doen waar we van binnen blij en enthousiast van worden in combinatie met ons met elkaar verbinden. Dit doel houdt ons gaande.
En we hebben zelfbeschikkingsrecht -een vrije wil. Daarom pleit ik er dringend voor dat psychiaters alleen medicijnen aan mensen geven als zij dit willen en zo ja, dan (ook) in een dosering die goed voor hun is. Er mag geen enkele vorm van dwang of drang meer voorkomen in de psychiatrie. In plaats daarvan vindt er verbinding plaats en dit is vanuit liefde -compassie, mededogen, empathie, gelijkwaardigheid en respect.
Recente reacties